محمد حسین عرفانیان در گفت‌و‌گو با فولادنامه درباره چرایی عدم رشد و توسعه بخش خصوصی در صنعت فولاد گفت: یکی از مشکلات اصلی صنعت ایران، چگونگی توزیع تسهیلات در میان واحدهای اقتصادی است. در حال حاضر، این توزیع به صورتی است که تمام تسهیلات علیه بخش خصوصی است و به نفع بخش دولتی و خصولتی‌ها است. این نابرابری در ارائه تسهیلات، از جمله عمده‌ترین موانع عدم رشد بخش خصوصی در کل صنعت ایران است. وضعیت صنعت فولاد نیز تابعی از همین وضع است.

او در همین خصوص ادامه داد: وقتی به میزان تسهیلاتی که به سه گروه دولتی، خصولتی و خصوصی اختصاص داده‌ می‌شود توجه می‌کنیم، یک شکاف بزرگی را مشاهده می‌کنیم. در وهله اول بیشترین میزان تسهیلات، چه مادی و چه معنوی به بخش دولتی اختصاص داده می‌شود. سپس خصولتی‌ها تا حدودی مورد حمایت قرار می‌گیرند و آن چیز که برای بخش خصوصی باقی می‌ماند، نزدیک به صفر است. این شکافی است که از سالها پیش وجود داشته است و باید تغییر کند.

بنیانگذار فولاد مبارکه مانع دیگر رشد بخش خصوصی را قوانین اقتصادی بیان کرد و گفت: در کنار مشکل ارائه تسهیلات، مانع دیگر رشد بخش خصوصی، قوانین و بخشنامه‌های است که وضع می‌شود. متاسفانه این قوانین نگاه حمایتی به بخش خصوصی ندارد و توجه خود را به بخش دولتی معطوف کرده است. انگار که دولت به کارآفرینان و بخش خصوصی کشور اعتماد کافی ندارد و سعی دارد خود نقش عمده را در صنعت بازی کند. به طور مثال، هنگامی که به قوانین صادرات و وارادت در کشور نگاه می‌کنیم، متوجه تبعیض علیه بخش خصوصی می‌شویم. تا هنگامی که از این دست تبعیض‌ها در قوانین باشد و اصلاح نشوند، رشدی را برای بخش خصوصی شاهد نخواهیم بود.

او درباره سایر مشکلات صنعت فولاد نیز گفت: عمده‌ترین مشکل کشور در صنعت فولاد، عدم وجود زیرساخت‌های لازم برای توسعه پایدار است. راه‌آهن، بزرگراه، بندر، انرژی و تکنولوژی جدید، از جمله زیرساخت‌های لازم برای توسعه و رشد معدن و صنایع معدنی است. متاسفانه ما به هیچ یک از این زیرساخت‌ها، به صورت اصولی و پایه‌ای دسترسی نداریم. این مسئله خود به یک چالش بزرگ برای صنعت کشور تبدیل شده است.

عرفانیان خاطرنشان کرد: ظرفیت بالقوه ایران برای رسیدن به توسعه پایدار و تبدیل شدن به یک کشور صنعتی پیشرفته بسیار زیاد است ولی در بالفعل کردن این ظرفیت دچار مشکل شده‌ایم.این ضعف، حاصل حکمرانی بد اقتصادی است که در عین توانمدی، هیچ دست آوردی نداریم. تلاشی هم از طرف تصمیم‌گیران و مدیران دولتی وجود ندارد که این نقص‌ها برطرف شود. تا زمانی که در بر همین پاشنه بچرخد، توقعی برای بهبود وضعیت سرمایه‌گذاری و رشد و توسعه نمی‌توانیم داشته باشیم.